W osteopatii podstawą jest wzajemne oddziaływanie między strukturą a funkcją. Zdrowa struktura wypełnia wszystkie funkcje, które do niej należą. Funkcje wykonywane przez organizm są dobre tylko wtedy, gdy struktura znajduje się w dobrym stanie. Poprzez to wzajemne oddziaływanie struktura i funkcja są nierozłączne. Wspólny dla nich obu jest ruch.

Druga zasada osteopatyczna opiera się na wpływie neowitalnym, na siłach samouzdrawiających ciała. Osteopatia jest po to, aby przyspieszyć proces leczenia, gdy organizm sam nie jest w stanie odtworzyć swojej równowagi. W gorszych przypadkach pomaga ona organizmowi zintegrować dysfunkcję z jednostką funkcjonalną, a przez to poprawić ruchomość. Osteopaci wierzą, że siła witalna istnieje i jest wystarczająca do pokonania przeszkód. Główną rolę odgrywa przy tym układ nerwowy.

Trzecie założenie traktuje organizm człowieka jako jedność, która nie może być podzielona. Organizm nie jest połączeniem niezależnych części, przeciwnie – posiada zdolność integracji, która opiera się na wzajemnych połączeniach poszczególnych jego części. Jedność ciała jest zawsze dynamiczna i funkcjonalna. Każda część funkcjonuje poprzez tę jedność i dla niej. Kiedy jakaś funkcja odbiega od normy, ma to wpływ na całą gospodarkę organizmu.

Prawo tętnic jest absolutne i jest czwartą zasadą. Jest to naczyniowa ekspresja prądu mechanicznego osteopatii, która mówi o wolności ruchu i rytmu. Jedność ciała organizuje się wokół krwi, substancji, która jest wspólna dla wszystkich tkanek. W filozofii osteopatycznej obecne jest połączenie krwi i powięzi pod kontrolą układu nerwowego. Ograniczone ukrwienie powoduje stagnację i fermentację. Celem diagnostyki jest odnalezienie miejsca zablokowania.

Zasada mówi o tym, że to pacjent, a nie jego choroba znajduje się w centrum uwagi osteopaty. Osteopatia rozpatruje człowieka z jego historią, jego środowiskiem życia i rozwojem. Z tego względu konieczne jest rozróżnienie między upływającym czasem, a cyklicznymi lub okresowymi procesami.